گم شدن

به این فکر میکردم دنیا به کجا میره و چ سمتی و خیلی چیزای دیگه. جدیدا کشف کردم مردم به این موضوعات کمتر میپردازن و یا اصلا دوست ندارن راجع بهش بحث و حتی تفکر کنن. حقیقتش اینه وضعیت اقتصادی و تغییر شرایط ارتباطی و سبک شدیدا متغیر موجود امروز دنیا ک با سرعت مافوق نور شکل گرفته ذهن انسان رو معطوف به ی سری موضوعات و زندگی روزمره و درگیرانه کرده. 

واقعا بشر تو این دنیا ک مث ی قطار سریع السیر در حال حرکته چ عکس العملی میتونه نشون بده؟ و اینکه جای هیچ کم کاری و انفعالی وجود نداره و اگه کوتاهی کنی خیلی سریع پیاده میشی و ناباورانه تنهایی و انزوای خودتو فقط میبینی... و نقش کائنات در این بین رو در تاریکی و خیلی دور و حتی ناپیدا درک میکنی...  

دریای ایمان نیز

روزگاری در اوج مدّ بود و گراداگرد خاک ساحل را

چونان چین های کمربند بسته درخشانی فراگرفته بود

اما اکنون من فقط می شنوم

غرّش غم انگیز و ممتد و واپس رونده آن را

که با وزش نسیم شبانگاهی، از کناره ساحل گسترده و تیره

و سنگ ریزه های عریان جهان

به دریا باز می گردد. متیو آرنولد

زمستان ۹۶ که رفته بودم ماشین ریش تراشمو تعمیر کنم تعمیرکار ک رفته رفته بحث های جالبی رو پیش میگرفت درمورد زندگی بشر و پیشرفت های پزشکی سخن میگفت و به نظرم آدم اهل تفکری از خودش نشون میداد که به مسائل اجتماعی تسلط کافی داشت و جایی در بحث در مورد سلول های بنیادین حرف ب میان آورد ک اگر تا سی چهل سال بعد زنده بمونیم امکان جاویدالعمر بودن هم داریم چون به قول خودش دانشمندان و تیم هایی در بلاد غرب مشغول تحقیق و پژوهش و کار روی سلول های بنیادین هستن. تا اینجای حرف شاید مهیج و  زیبا باشه. وقتی ب عمق موضوع مینگری ک ساختن بهشت و جهنم ک ادیان درباره ش گفتن احتمالا همین دنیای موجود باشه ک با اراده و عکس العمل بشر امکان تحققش وجود داره. ب هر حال تاکنون دنیای ما لااقل جهنم های متعددی ناشی از ظلم و ستم های انسانی و بعضا دنیوی به خودش دیده ک در اینجا نمیگنجه ... 

این بحث ادامه خواهد داشت؟!...