بگو به ایرانم...
اگر خدا عمر بدهد که این وطن جذاب و عزیز را به قدری آباد کنم، که حتی خائنان راحت طلب سست عنصر و عیاش هم آنرا ترک نگویند و خارجه را بر آن ترجیح ندهند...
سفرنامه خوزستان. صفحه ۹۷
دو قرن سکوت
نوشته دکتر عبدالحسین زرینکوب
۳۴۷ صفحه
تاریخ و مطالعه آن همیشه برای من لذت بخش بوده و هست و این جمله که «گذشته چراغ راه آینده» است ،برایمان سرلوحه ای بوده. با وجود این همه مزیت های مطالعه تاریخ همواره شک ها و تردید هایی در مورد اعتبار آن نیز هست و اینکه تا چه حد می تواند با واقعیت ها و بی طرفی منطبق باشد.
تاریخ ایران همواره شاهد دلاوری ،قهرمانی ،پیروزی ،شکست و خیانت ها بوده است ،کتاب دو قرن سکوتکه طبق توضیحات روی جلدش «سرگذشت حوادث و اوضاع تاریخی ایران در دو قرن اول اسلام از حمله عرب تا ظهور دولت طاهریان» رو در برداره تاریخی رو مینویسه که شاید در هیچ تاریخی از ایران دچار چنین سکوتی نشده باشه.وقایعی شاید باورنکردنی از ظلم، از خیانت و وطن فروشی و عقب ماندگی.جای افسوس خوردن داره که دولت ساسانی با اون همه شکوه و عظمت دچار فساد و نفاق شدند و ایران زمین رو جایگاه بیگانگان کردند و سکوتی دویست ساله و حتی بیشتر بر ایران حاکم شد…دورانی که مردمان این سرزمین در خفقان و ظلمت به سر بردند تا جایی که بسیاری زبان و لهجه خود را نیز فراموش کردند.سکوتی که به درازا کشیده شد هرچند دلاورانی همچون بابک و مازیار بانگ رستاخیز سر دادند. منشا این سکوت از چه بود و اینکه چه بر سر زبان ،فرهنگ و سرزمین ایران آمد چیزی است که نویسنده با قدرت بیان بالا در این کتاب شاهکارش می نویسد.
قسمت هایی زیبا از کتاب:
«در همان هنگام که اهریمن نفاق و شقاق، کشور ساسانیان را بورطه مرگ و نیستی می کشانید سروش خدایی بیابان نوردان عرب را از جاده کفر و نفاق براه هدایت و نجات می خواند.عرب که حتی خود نیز خویشتن را پست و وحشی می خواند در زیر لوای دینی که حضرت محمد(ص) آورده بود در راه وحدت و عظمت گام می زد.پیام تازه ای که حضرت محمد(ص) خود را حامل آن می دانست همه جهان را به برابری و نیکی و برادری می خواند و از شرک و نفاق و جور و بیداد نهی می کرد.»
«آنچه از تامل در تاریخ بر می آید این است که عربان هم از آغاز حال، شاید برای آنکه از آسیب زبان ایرانیان در امان بمانند و آن را همواره چون حربه تیزی در دست مغلوبان خویش نه بینند در صدد برآمدند زبان ها و لهجه های رایج در ایران را از میان ببرند.»