ترسیده‌ایم
چنان تنهایی بزرگی در دنیا هست
که در حرکت آهسته‌ی عقربه‌های ساعت
دیده می‌شود.
آدم‌ها خسته‌اند
تکه پاره‌ی عشق‌اند
یا نبود عشق.
آدم‌ها با هم خوب نیستند.
پولدارها با پولدارها خوب نیستند.
بیچاره‌ها با بیچاره‌ها خوب نیستند.
ترسیده‌ایم.
نظامی آموزشی‌مان می‌گوید
که همه‌ی ما می توانیم
برنده باشیم.
اما چیزی درباره‌ی
فاضلاب‌ها
و خودکشی‌ها نمی‌گوید.
یا درباره‌ی ترس آدمی
که جایی تنهاست
چیزی نمی‌گوید
آدمی
که بی آن‌که کسی لمسش کند
یا با او حرفی بزند
گلی را آب می‌دهد.
حکمت زندگی
سرانجام به حکمت
اتفاقات زندگی پی میبرید ،
پس فعلا به سردرگمیها بخند
ازمیان اشک‌ها لبخند بزن
وهمواره
به خودت یادآوری کن
پشت هرحادثه
قطعا دلیلی نهفته است ...!
منبع:؟
قدر عافیت آن داند که به مصیبتی گرفتار آید
نداند کسی قدر روز خوشی
مگر روزی افتد به سختی کشی
زمستان درویش در تنگ سال
چه سهل است پیش خداوند مال
سلیمی که یک چند نالان نخفت
خداوند را شکر صحت نگفت
چو مردانه‌رو باشی و تیز پای
به شکرانه باکند پایان بپای
به پیر کهن بر ببخشد جوان
توانا کند رحم بر ناتوان
چه دانند جیحونیان قدر آب
ز واماندگان پرس در آفتاب
عرب را که در دجله باشد قعود
چه غم دارد از تشنگان زرود
کسی قیمت تندرستی شناخت
که یک چند بیچاره در تب گداخت
تو را تیره شب کی نماید دراز
که غلطی ز پهلو به پهلوی ناز؟
براندیش از افتان و خیزان تب
که رنجور داند درازای شب
به بانگ دهل خواجه بیدار گشت
چه داند شب پاسبان چون گذشت؟
خود کرده را تدبیر نیست
وقتی کسی خودش را دچار مشکل کند و خودش برای خودش گرفتاری و ناراحتی درست کند، مردم به او می گویند: «خود کرده را تدبیر نیست.» یعنی هر بلایی هست، خودت بر سر خودت آورده ای؛ پس باید مشکلاتش را هم تحمل کنی و دم بر نیاوری
داستان ضرب المثل:
روزی بود، روزگاری بود. آسیابان مهربانی بود که توی آسیاب خودش گندم دیگران را آرد می کرد و کاری به کار مردم نداشت.
روزی، ناگهان در آسیاب باز شد و غولی وارد آسیاب شد. غولی بزرگ و پشمالو. غولی که آسیابان نمی دانست برای چه از آسیاب او سر در آورده است.
آسیابان تا غول را دید، ترسید اما خودش را نباخت و از غول پرسید: «تو کی هستی؟» غول در جواب گفت: «تو کی هستی؟»
آسیابان گفت: «من خودم هستم.»
غول گفت: « من هم خودم هستم.»
آسیابان هر چه می گفت، غول هم حرف او را دوباره تکرار می کرد. علاوه بر این، آسیابان هر کاری می کرد، غول هم همان کار را می کرد. مدتی آسیابان با غول حرف زد، اما هیچ چیز از حرف ها و کارهای او نفهمید.
آسیابان به دردسر افتاده بود و نمی دانست چه بکند. یک بار که از کارهای تقلیدی غول خیلی عصبانی شده بود، به او گفت: «می روی یا بکشمت.
آسیابان این بار از غول خیلی ترسید. این را فهمید که به راحتی نمی تواند غول را از آسیابش بیرون کند. چاره ای جز فرار نداشت.
در یک فرصت خوب، با عجله از آسیاب خارج شد. از آسیاب که بیرون آمد، گوشه ی دنجی نشست و نفس راحتی کشید. خیلی فکر کرد که چه باید بکند و چگونه خودش را از شر غول نجات بدهد، اما فکرش به جایی نرسید. عاقبت تصمیم گرفت به دیدن مرد دانا و آگاهی که توی روستا بود برود و تمام ماجرا را برای او تعریف کند.
آسیابان از جا بلند شد و به دیدن مرد دانا رفت.
مرد دانا فکری کرد و به آسیابان گفت: «پس می خواهی هر طور شده از شر غول خلاص بشوی و به کار آرد کردن گندم ها بپردازی. این که کاری ندارد جواب های، هوی است به آسیاب برو و کارهایی را که می گویم انجام بده؛ مطمئن باش از دست غول خلاص می شوی.»
حرف های مرد دانا که تمام شد، آسیابان بدون ترس و ناامیدی به آسیاب خودش برگشت به پیشنهاد مرد دانا، هنگام برگشتن به آسیاب، دو کاسه در دستش بود در آسیاب را با پا باز کرد و با صدای بلند به غول سلام کرد. غول هم گفت: «سلام.»
آسیابان توی یکی از کاسه ها نفت ریخته بود و توی آن یکی آب. آسیابان جایی ایستاد که نزدیک غول باشد و او تمام کارهایشان را ببیند او کاسه ی نفت را روی زمین گذاشت، کاسه ی آب را روی سر خودش ریخت و به لباس خودش کبریت کشید. غول هم همین کارها را کرد او نفت را روی سرش ریخت، کبریت را روشن کرد و شعله ی کبریت را به بدنش نزدیک کرد غول یک باره آتش گرفت. فریادش بلند شد و با عجله به طرف رودخانه دوید.
اما تا به رودخانه برسد، کلی از موهایش و چند جای بدنش سوخته بود غول خودش را داخل آب انداخت و آتش بدنش را خاموش کرد و سلانه سلانه، در حالی که از درد ناله می کرد، پیش غول های دیگری که با آن ها زندگی می کرد رفت.
غول های دیگر دور و برش جمع شدند و پرسیدند: «چه شده است؟ چرا به این حال و روز افتاده ای ؟ چه کسی تو را آتش زده؟»
غول گفت: «خودم.» و بعد تمام ماجرای آشنایی با آسیابان و تقلید حرف ها و کارهای او را برای غول ها تعریف کرد. غول ها به او خندیدند و گفتند: «پس، خود کرده را تدبیر نیست.»
گم شدن
به این فکر میکردم دنیا به کجا میره و چ سمتی و خیلی چیزای دیگه. جدیدا کشف کردم مردم به این موضوعات کمتر میپردازن و یا اصلا دوست ندارن راجع بهش بحث و حتی تفکر کنن. حقیقتش اینه وضعیت اقتصادی و تغییر شرایط ارتباطی و سبک شدیدا متغیر موجود امروز دنیا ک با سرعت مافوق نور شکل گرفته ذهن انسان رو معطوف به ی سری موضوعات و زندگی روزمره و درگیرانه کرده.
واقعا بشر تو این دنیا ک مث ی قطار سریع السیر در حال حرکته چ عکس العملی میتونه نشون بده؟ و اینکه جای هیچ کم کاری و انفعالی وجود نداره و اگه کوتاهی کنی خیلی سریع پیاده میشی و ناباورانه تنهایی و انزوای خودتو فقط میبینی... و نقش کائنات در این بین رو در تاریکی و خیلی دور و حتی ناپیدا درک میکنی...
دریای ایمان نیز
روزگاری در اوج مدّ بود و گراداگرد خاک ساحل را
چونان چین های کمربند بسته درخشانی فراگرفته بود
اما اکنون من فقط می شنوم
غرّش غم انگیز و ممتد و واپس رونده آن را
که با وزش نسیم شبانگاهی، از کناره ساحل گسترده و تیره
و سنگ ریزه های عریان جهان
به دریا باز می گردد. متیو آرنولد
زمستان ۹۶ که رفته بودم ماشین ریش تراشمو تعمیر کنم تعمیرکار ک رفته رفته بحث های جالبی رو پیش میگرفت درمورد زندگی بشر و پیشرفت های پزشکی سخن میگفت و به نظرم آدم اهل تفکری از خودش نشون میداد که به مسائل اجتماعی تسلط کافی داشت و جایی در بحث در مورد سلول های بنیادین حرف ب میان آورد ک اگر تا سی چهل سال بعد زنده بمونیم امکان جاویدالعمر بودن هم داریم چون به قول خودش دانشمندان و تیم هایی در بلاد غرب مشغول تحقیق و پژوهش و کار روی سلول های بنیادین هستن. تا اینجای حرف شاید مهیج و زیبا باشه. وقتی ب عمق موضوع مینگری ک ساختن بهشت و جهنم ک ادیان درباره ش گفتن احتمالا همین دنیای موجود باشه ک با اراده و عکس العمل بشر امکان تحققش وجود داره. ب هر حال تاکنون دنیای ما لااقل جهنم های متعددی ناشی از ظلم و ستم های انسانی و بعضا دنیوی به خودش دیده ک در اینجا نمیگنجه ...
این بحث ادامه خواهد داشت؟!...
حسین پناهی
میزی برای کار ،
کاری برای تخت ،
تختی برای خواب ،
خوابی برای جان ،
جانی برای مرگ ،
مرگی برای یاد ،
یادی برای سنگ ،
این بود زندگی ...
برتولت برشت
گندم را دزدیده بودند
صـدای اعتراض‌ها بلند شد
نان بین مردم پخش کردند
اعتراض‌ها خاموش شد ...
این جماعت فقط به دنبال
سیر کردن شکم خود هستند
نه گرفتن حقشان !!
غزل شماره ۳۵۷ حافظ
در خرابات مغان نور خدا می‌بینم
این عجب بین که چه نوری ز کجا می‌بینم
جلوه بر من مفروش ای ملک الحاج که تو
خانه میبینی و من خانه خدا می‌بینم
خواهم از زلف بتان نافه گشایی کردن
فکر دور است همانا که خطا می‌بینم
سوز دل اشک روان آه سحر ناله شب
این همه از نظر لطف شما می‌بینم
هر دم از روی تو نقشی زندم راه خیال
با که گویم که در این پرده چه‌ها می‌بینم
کس ندیده‌ست ز مشک ختن و نافه چین
آن چه من هر سحر از باد صبا می‌بینم
دوستان عیب نظربازی حافظ مکنید
که من او را ز محبان شما می‌بینم
مسیر سبز
من خسته ام رییس! خسته از این راه! مثل یه پرستویی که توی بارون باشه!
خسته ازنداشتن رفیق، خسته از این که نمی فهمم از کجا اومدم و قراره کجا برم!
و از همه بیشتر از زشتی هایی که این مردم با هم انجام میدن خسته ام رییس!
از این همه درد و رنجی که توی این دنیاست خسته ام!
انگار توی مغزم شیشه خورده ریخته باشن! می فهمی؟!
لویی فردینان سلین
دریک سن بخصوصی
بعد از بعضی ناملایمات،
آدم یک چیز بیشتر دلش نمی‌خواهد:
اینکه ولش کنند راحت باشد.
حتی از این هم بهتر،
جوری رفتار کنند که انگار مُردی...