آینه
رو به خودم داد میزنم
ببین چقدر حقیـــر شده
اوج بلنـــد بودنم
رو میکنم به آینه
من جای آینه میشکنم
رو به خودم داد میزنم
این آینه است یا که منم
خسته از هم شده ایم
بنده ی خاک، خاک ناپاک
خالی از معنای آدم شده ایم
رو میکنم به آینه
رو به خودم داد میزنم
ببین چقدر حقیـــر شده
اوج بلنـــد بودنم
حقارت از ما و منه
وگرنه پیش کائنات
زمین مثل یه ارزنه
زمین بزرگ و باز نیست
دنیا یه رمز و راز نیست
به هر طرف رو میکنم
راه رهایی باز نیست
من و ما کم شده ایم
خسته از هم شده ایم
بنده ی خاک، خاک ناپاک
خالی از معنای آدم شده ایم
که ما تصور میکنیم
فقط با یک عکس بزرگ
چشمامون و پر میکنیم
به روز ما چی اومده
من و تو خیلی کم شدیم
پاییز چقدر سنگینی داشت
که مثل ساقه خم شدیم
من و ما کم شده ایم
خسته از هم شده ایم
بنده خاک، خاک ناپاک
خالی از معنای آدم شده ایم
رو میکنم به آینه
رو به خودم داد میزنم
ببین چقدر حقیـــر شده
اوج بلنـــــد بودنم
رو میکنم به آینه
من جای آینه میشکنم
رو به خودم داد میزنم
این آینه است یا که منم
زن رؤیایی
زنی که در رؤیا با تو نرد عشق باخت که بود؟
سرنوشت
فالگیر می‌شناسین ی چیزایی از سرنوشت من بگه؟ اگه چرت و پرت هم بگه باز قبول. حوصله ندارم تا تهش برم :))
غزل شماره ۱۲۹ حافظ
اگر نه باده غم دل ز یاد ما ببرد
نهیب حادثه بنیاد ما ز جا ببرد
اگر نه عقل به مستی فروکشد لنگر
چگونه کشتی از این ورطه بلا ببرد
فغان که با همه کس غایبانه باخت فلک
که کس نبود که دستی از این دغا ببرد
گذار بر ظلمات است خضر راهی کو
مباد کآتش محرومی آب ما ببرد
دل ضعیفم از آن می‌کشد به طرف چمن
که جان ز مرگ به بیماری صبا ببرد
طبیب عشق منم باده ده که این معجون
فراغت آرد و اندیشه خطا ببرد
بسوخت حافظ و کس حال او به یار نگفت
مگر نسیم پیامی خدای را ببرد
غزل شماره ۳۷۷ حافظ
ما شبی دست برآریم و دعایی بکنیم
غم هجران تو را چاره ز جایی بکنیم
دل بیمار شد از دست رفیقان مددی
تا طبیبش به سر آریم و دوایی بکنیم
آن که بی جرم برنجید و به تیغم زد و رفت
بازش آرید خدا را که صفایی بکنیم
خشک شد بیخ طرب راه خرابات کجاست
تا در آن آب و هوا نشو و نمایی بکنیم
مدد از خاطر رندان طلب ای دل ور نه
کار صعب است مبادا که خطایی بکنیم
سایه طایر کم حوصله کاری نکند
طلب از سایه میمون همایی بکنیم
دلم از پرده بشد حافظ خوشگوی کجاست
تا به قول و غزلش ساز نوایی بکنیم
سکوت
همیشه افراد ساکت را دوست داشته ام
هیچگاه نمی‌فهی که
درحال رقصیدن در رویای خود هستند
یا دارند سنگینی بار هستی را به دوش می‌کشند.
The Empty Flow
Holding The Earth
Your Eyes Open
رفتن
وقتی می‌مانی و می‌بخشی
فکر می‌کنند رفتن را بلد نیستی
باید به آدم‌ها از دست دادن را متذکر شد
آدم‌ها همیشه نمی‌مانند
یک جا در را باز می‌کنند
و برای همیشه می‌روند...
منبع: ؟